در دومین سالگرد جنبش زن، زندگی، آزادی: سازمان‌های مدافع حقوق زنان و حقوق بشر خواستار آزادی فوری زنان مدافع حقوق بشر و حمایت از حقوق زنان در ایران شدند

۲۶ شهریور، دوسال از کشته شدن مهسا ژینا امینی در بازداشت پلیس گشت ارشاد و اعتراضات گسترده متعاقب آن که منجر به ظهور جنبش زن، زندگی، آزادی در ایران شد، می‎گذرد. اعتراضاتی که جرقه آن با اعتراض زنان و درآوردن روسری‎هایشان و سردادن شعار ژن، ژیان آزادی در مراسم خاک‌سپاری مهسا ژینا امینی و فراخوان تجمع اعتراضی گروه‎های فمینیستی در تهران آغاز شد و به سرعت به دانشگاه‌‏ها و شهرهای مختلف ایران گسترش پیدا کرد. 

جنبش زن، زندگی، آزادی نقطه تقاطع گروه‌های مختلفی از مردم تحت ستم در ایران و لحظه‎ای مهم از مقاومت در برابر ستم جنسی- جنسیتی، قومی ، مذهبی، سیاسی و اجتماعی بود. لحظه‏ای که زنان با حمایت دیگر مردم تحت ستم از کردها و بلوچ‏ها تا معلمان، دانشجویان و کنشگران در یک مبارزه جمعی علیه نقض حقوق اساسی‎شان با هم متحد شدند. 

در جریان این اعتراضات هزاران نفر از معترضان دستگیر شدند، و دست‌کم ده تن از معترضان دستگیر‌شده اعدام شدند. بازداشت و حبس هزاران نفر در سراسر ایران که بر اساس تخمین سازمان‌های حقوق بشری حداقل ۲۰ هزار نفر بوده‌اند، شرایط دشواری را در زندان‌ها رقم زده بود. کمبود غذا و امکانات بهداشتی و حتی جای خواب و ناتوانی سیستم قضایی برای رسیدگی به پرونده‌های بازداشت‌شدگان در نهایت منجر به آن شد که در بهمن‌ماه ۱۴۰۱ قوه قضاییه ایران، با اعلام عفو عمومی، بیش از هشتاد درصد دستگیرشدگان بدون سابقه پیشین بازداشت را آزاد کند. براساس آمارهای رسمی در جریان این عفو، دست‌کم پرونده ۲۲ هزار نفر از معترضان مورد بخشودگی قرار گرفت. اگر چه در جریان این عفو عمومی هزاران معترض دستگیرشده آزاد شدند، اما بسیاری از کنشگران و به خصوص فمینیست‎ها و زنان مدافع حقوق بشر که به باور نیروهای امنیتی ایران نقشی جدی در شعله‌ور شدن اعتراضات و فمینیستی‌شدن مطالبات داشتند، در زندان باقی ماندند و یا در ماه‌های بعدی دستگیر و زندانی شدند. 

در دوسال گذشته به موازات ادامه مقاومت و مبارزه روزمره زنان در خیابان برای تحمیل سبک پوشش انتخابی‎شان، آنهم برغم خشونت‎های فزاینده پلیس گشت ارشاد که بعد از یک وقفه چندماهه بار دیگر به خیابان‌های ایران برگشت، کنشگران زن زندانی در زندان های سراسر ایران نیز، مبارزه و مقاومت را از درون زندان ادامه داده و به باور بسیاری خط مقدم مبارزه علیه نقض حقوق بشر و ادامه‌دهنده جنبش زن، زندگی، آزادی بوده‌اند.

زنان زندانی با اعتصاب غذا، صدور بیانیه، نامه‌های اعتراضی جمعی و با تحصن در داخل زندان و رساندن صدای اعتراض‌شان به بیرون از زندان، جانی دوباره به جنبش سرکوب‎شده زن، زندگی، آزادی می‌بخشند و به‌رغم احکام سنگین زندان، یک لحظه هم از پیگیری مطالبات جامعه مدنی پا پس نمی‌کشند. علاوه بر این، حضور این زنان در بندهای عمومی زندان‌هایی مانند لاکان رشت و روایت‌گری آن‌ها در مورد شرایط زندان، نوری بر نقض حقوق زندانیان و وضعیت اسفبار زندانیان در زندان‌های عمومی تابانده است. آن‌ها در زندان نیز روحیه کنشگری‏‌شان را به‌کار گرفته و تلاش می‌کنند تا وضعیت زیستی زندان را برای همه زندانیان بهبود بخشند. از همین رو است که در حال حاضر تعداد قابل توجهی از کنشگران مدافع حقوق زنان در زندان‌‏های سراسر ایران تحمل کیفر می‌کنند. از تهران و زندان اوین گرفته تا رشت و زندان لاکان. از شیراز و زندان عادل آباد تا زندان سپیدار در خوزستان. 

اکنون دست‌کم ۲۵ زن مدافع حقوق بشر در ارتباط با جنبش زن، زندگی، آزادی در زندان‏ به سر می‌برند و شمار دیگری نیز در دادگاه‌ها محاکمه شده و در آستانه زندانی شدن هستند. زنانی که با خاموش شدن جنبش در خیابان و برداشته شدن نگاه‌ها از وضعیت ایران، نام‎شان رو به فراموش شدن است. 

ما امضا کنندگان این بیانیه، تلاش‎های این زنان را ارج می‌نهیم که به همراه سایر نسل‏‌های کنشگران زن ایرانی نقشی حیاتی در آگاهی امروز جامعه ایران در حوزه زنان دارند. 

ما سازمان‌های مدافع حقوق بشر از حکومت ایران می‌خواهیم: 

• فورا و بدون قید و شرط تمامی مدافعان حقوق بشر زندانی در زندان‌‏های ایران و از جمله این زنان مدافع حقوق بشر را آزاد کند.
• به سیاست‌‏های تبعیض‎آمیز خود علیه زنان و خشونت سیستماتیک علیه آن‌ها در خیابان‌‏ها پایان دهد.
• حق انتخاب و آزادی زنان بر بدن‌شان را به رسمیت بشناسد و قانون تبعیض‌آمیز حجاب اجباری را که بیش از چهار دهه زندگی و روزمره زنان ایرانی را تحت تاثیر قرار داده است، لغو کند.
• مجازات غیرانسانی اعدام را لغو و به خصوص به صدور حکم اعدام علیه مدافعان حقوق بشری چون شریفه محمدی پایان دهد. 

ما همچنین از سازمان‌های حقوق بشری بین‌المللی و منطقه‌ای، می‌خواهیم که اخبار وضعیت دستگیرشدگان را پیگیری کنند، برای آزادی‌ آنان به مقامات ایرانی فشار بیاورند. ما گروه‌ها و سازمان‌های فمینیستی را نیز فرا می خوانیم تا به شیوه‏‌های مختلف از صدور بیانیه تا برگزاری تجمع، 

 به حمایت از حقو‌ق زنان ایرانی و مطالبه آزادی پوشش و خودمختاری جسمانی‌شان ادامه دهند.

امضاکنندگان: 

• ARC-Asia Protection Network for Artists at Risk Connection
• AWID
• Femena
• Front Line Defenders
• Gulf Centre for Human Rights
• Human Rights Watch
• Kurdistan Human rights Network
• Kurdpa
• Miaan Group
• OMCT
• Regional Coalition of WHRDs in SWANA (MENA) Region
• Women Human Rights Defenders International Coalition (WHRDIC)