#Polsce

Obrońcy praw człowieka (HRD) w Polsce działają na rzecz ochrony i promocji różnorodnych, szczegółowych zagadnień związanych z prawami politycznymi, obywatelskimi, gospodarczymi, społecznymi i kulturalnymi. Najbardziej problematyczne są jednak następujące kwestie: wykroczenia policji, korupcja, nieefektywność i brak niezależności wymiaru sprawiedliwości, przepisy ograniczające wolność słowa i zgromadzeń, naruszenia praw pracowniczych, dyskryminacja kobiet, dyskryminacja społeczna i przemoc mniejszości, geje, lesbijki, osoby transpłciowe i interseksualne (LGBTI).

Chociaż Polska jest jednym ze 127 państw członkowskich ONZ, które głosowały za przyjęciem rezolucji w sprawie ochrony obrońców praw człowieka podczas 70. Zgromadzenia Ogólnego ONZ, to konstytucyjne gwarancje państwa w zakresie przestrzegania międzynarodowego prawa praw człowieka, a także warunków pracy obrońców praw człowieka zostało znacząco zagrożonych wprowadzeniem kilku restrykcyjnych zmian legislacyjnych od jesieni 2015 r. Niektóre z nich, jak np. nowelizacja ustawy o zgromadzeniach w grudniu 2016 r., a także centralizacja finansowania państwowego dla organizacji pozarządowych mają bezpośredni wpływ praca obrońców praw człowieka. Zgodnie ze znowelizowanym ustawodawstwem rząd jest uprawniony do nadużywania prawa do wolności zgromadzeń i słowa oraz pozbawiania środków państwowych organizacjom praw człowieka krytycznym wobec przestrzegania przez państwo międzynarodowego prawa dotyczącego praw człowieka i zasad demokratycznych.

Tymczasem warunki dla obrońców praw człowieka zajmujących się zagadnieniami związanymi z kobietami i prawami pracowniczymi, dyskryminacją i przemocą wobec mniejszości etnicznych oraz osób LGBTI stały się szczególnie niekorzystne. Na przykład w maju 2016 r. Rząd zniósł stanową radę do walki z rasizmem, pomimo odnotowanego wzrostu liczby przypadków dyskryminacji i przestępstw z nienawiści. W tym samym roku rząd przestał finansować polskie centrum praw kobiet, które specjalizuje się w pomocy ofiarom przemocy domowej.